Terug

Verloren
Begin september sjokte ik wat verloren en met mijn ziel onder de arm door Lima. Bijkomen van de naschokken die de aardbeving én het vertrek van Luís teweeg hadden gebracht. Bijna had ik het eerste het beste vliegtuig naar huis genomen, toen ik besloot dat Spanje en Nederland nog maar even op mij moesten wachten: ik wilde... nee, sterker nog, ik MOEST terug naar het getroffen gebied. Om de handen uit de mouwen te steken. Om tekenen van hoop op te vangen. Om de aardbeving een plek te geven.

Een geoliede hulpverleningsmachine
Na vier dagen zoeken in de ´hooiberg´ van instanties in Lima, vind ik eindelijk mijn ´speld´: ik word assistente van de assistente van de secretaresse van de twee paters Lorenzo en Esteban van de Parroquia del Carmen. Precies het soort werk wat ik zoek: concreet, kleinschalig en dichtbij de getroffenen. De parochie bedient in totaal circa 7.500 personen van 2.500 families, verenigd in ongeveer 70 ´ollas communes´ ofwel, gemeenschappelijke gaarkeukens. Iedere dag komen zo´n tien ´ollas´ naar de voorraadschuur om een pakket met hulpgoederen op te halen, die de eerste weken na de beving van heinde en verre door een optocht van kerkelijke organisaties werden aangedragen. Voor de bijbelvasten onder ons, die schuur is net het kannetje met olie van de Weduwe van Sarfat dat nooit leeg raakt… Zo hebben we bijvoorbeeld 21.659 kilo rijst, 20.509 liter water, 11.466 blikken melk en 17.078 blikken tonijn in voorraad!

En wat doe IK daar in die schuur? De eerste paar dagen probeer ik mijn weg te vinden in de geoliede machine waarin ieder radartje zijn functie heeft, ondertussen verwoed mijn Spaanse vocabulaire bijspijkerend om alle hulpgoederen in mijn kop te krijgen. Daarna draai ik lekker mee in de organisatie, coordinatie en administratie van de distributie van de hulp.

Vijfsterrenhotel in een noodgebied
Ondertussen zit ik op rozen, beter dan ik ooit had verwacht in een noodgebied. Mijn onderdak lijkt wel een vijfsterrenhotel met een eigen kamer met warm stromend water (OK én een flinke scheur in de muur van plafond tot vloer). Ik eet als God in Frankrijk, want de paters hebben hun eigen kokkin die iedere dag Spaanse en Italiaanse heerlijkheden op tafel zet, zoals stoofpot-met-pulpo en polenta. Ik drink als een Bourgondiër, want iedere maaltijd gaat vergezeld van een goed glas rode wijn…! Het enige dat me doet denken aan het gebeurde zijn de réplicas (naschokken) die nog bijna iedere dag zorgen dat we met z´n allen weer tegen het plafond zitten van schrik. Eén naschok – middenin de nacht om een uur of drie – is zo heftig dat ik alweer bijna buiten in de patio in mijn pyama sta …!

Hopeloos Pisco
Zoveel beter dan verwacht moge El Carmen zijn, zoveel slechter dan verwacht is Pisco eraan toe… Weken na de beving ga ik op bezoek bij Joan en Pilar – dappere eigenaars van Posada Hispana waar Luís en ik verbleven tijdens het ´moment suprème´. Eigenlijk alleen HUN hotel is een paradijselijke oase van rust, een eiland in een zee van verwoesting. Vijf weken hebben geen structurele verandering gebracht. Geblokkeerde straten door metershoge puinhopen. Gapende gaten door geruimde gebouwen. Twee torens van de volledig verwoeste katedraal als enige en stille getuigen van het massagraf dat het voor 200 Pisqueños werd. Mondkapjes als bescherming voor de grote stofwolken. Geimproviseerde tenten op en om de puinhopen. Geen normale watervoorziening. Hopeloos… waar in hemelsnaam te beginnen met de reconstructive?! Anders dan de gestroomlijnde hulp vanuit de kerk, is de hulp vanuit de overheid slecht georganiseerd, traag bureaucratisch en uiterst corrupt…

Terug naar Arequipa
Blij dat ik de puinhopen van Pisco achter me kan laten, neem ik na twee weken met pijn in mijn hart afscheid van de schatten van mensen in El Carmen.
Mijn volgende station is Arequipa, de stad met 360 dagen per jaar zon, met prachtige uitzichten op de omliggende vulkanen en met een schitterend koloniaal centrum. Ik ga een maand aan de slag voor CID-AQP, de organisatie waarmee ik vorig jaar ook heb samengewerkt. Ik ga samen met hen de eerste stappen zetten op weg naar een toeristisch plan voor de region Arequipa en… ik ga morgen ´aftrappen´ met mijn eerste presentatie in het Spaans voor een 200-koppig publiek over de ´best practices´ van toeristische ontwikkeling in Nederland. SPANNEND!

Lfs,
Arma