OK

We staan nog steeds te trillen op onze benen, alsof de aardebeving gewoon voortduurt in ons lijf. Maar... uit de lagen stof, schrik en dodelijke vermoeidheid begint langzaamaan een gevoel van opluchting te verrijzen. Jeetje, we leven nog! Wat hebben we geluk gehad!

Want nee, ik was niet NOG in Trujillo in het noorden en ook niet AL in Cuzco in het zuidoosten. Ik bevond me samen met Luís middenin het epicentrum van het bewegen van de aarde. We waren gister om half zeven ´s avonds rustig aan het ´siesta-en´ in ons hotel toen eerst een zeebeving van 7,9 op de schaal van Richter Pisco trof en vervolgens twee minuten later een aardbeving van 7,5. Nooit in mijn leven heb ik zo iets engs meegemaakt!

Het begint met licht vibreren. Dan valt het licht uit. Luis trekt me mee naar de deurpost van de badkamer, waar we mekaar stevig vasthouden als rondom ons de hel losbarst. Geluid van trillend glas en vallend puin, alsof er een zware goederentrein passeert en letterlijk ALLES om ons heen beweegt. De waterleiding knapt met geweld waardoor we binnen no time tot onze enkels in het water staan. Na een tijd die een eeuwigheid lijkt te duren, lijkt het op te houden. Maar als een bizar soort van toegift volgt meteen de volgende ´sessie´. Onze kamer houdt het, gracias a dios! We pakken snel de belangrijkste spullen bij mekaar en rennen in grote stofwolken de straat op.

Wat we daar tegenkomen is onbeschrijflijk: het lijkt een oorlogsgebied... De voorgevel van ons hotel is niet meer, net als - horen we later - 75% van de gebouwen in Pisco. Mensen rennen schreeuwend en huilend over straat - bedekt met puin en doorkruist door omgevallen leidingen - op zoek naar kwijtgeraakte familieleden. Het gaat door merg en been, alsof we in een slecht soort dramafilm zijn beland.

Gelukkig kunnen we de nacht doorbrengen in een ´safe house´ van de hoteleigenaar. Of liever gezegd, we zitten en staan en liggen de hele nacht buiten op de patio, omdat we het te eng vinden om binnen te blijven (net als iedereen in Pisco). Het ergste zijn de naschokken die varieren in kracht van 5,9 tot een rustig bibberen van de aarde. Iedere keer weer rennen we meteen naar de meest open plek voor veiligheid. Gelukkig is het over elf uur alweer licht...

De volgende morgen komt de schaal en de impact van het gebeurde pas kristalhelder aan het licht: tot nu toe 450 doden (die in Pisco deels op een rij worden gelegd op de Plaza de Armas), een veelvoud aan gewonden en duizenden getroffen families en huizen.

En wij? Wij zijn OK, van top tot teen gezond, hebben al onze spullen nog en kunnen tenminste WEG uit de ellende. Lopend en liftend, met de taxi en met de bus, bereiken we via ingestorte bruggen en gapende gaten in de weg uiteindelijk om vier uur vanmiddag Lima.

Tijd om bij te komen!

Lfs,
Arma en Luís