Holiday in Spain

Ken je dat nummer van Bløf featuring Counting Crows (Zeeuwse band)?

I may take a holiday in Spain
Leave my wings behind me
Drive this little “girl” insane
And fly away to someone new

Ik neem Spanje als besluit
Laat mijn schepen achter
Ga er stiekem tussenuit
Een “vluchtweg” naar een nieuw begin

Ken je de volgende twee citaten van Gotfried Bomans (Nederlands schrijver 1913-1971)?

"de kunst van te leven is thuis te zijn alsof men op reis is" of "men gaat op reis om thuis te komen"

Met een omweg mijn eindbestemming bereikt
Zowel Bløf als Bomans zijn zó op mij van toepassing... Want na een onvergetelijke “omweg” van tien maanden door Latijns-Amerika ben ik drie weken geleden ein-de-lijk aangekomen op mijn eindbestemming Madrid. Ik ben zo blij als een kind. Met mijn kleren in een kast in plaats van in en uit mijn rugzak. Met iedere nacht in hetzelfde bed slapen in plaats van in een hotel. Met Luís´ kookkunsten in plaats van eten in restaurants. Met (HOP!) van het ene op het andere moment van een unieke lange afstandsrelatie naar samenleven (zelfs dat dat in een knus kabouterhuisje van 28 vierkante meter is, doet mij nu luxe voorkomen!). Ik geniet met volle teugen. Van de Madrileense winterzon op mijn huid. Van de stad ontdekken te voet, op de fiets of op de skates. Van cañas drinken en tapas eten. Van 100.000 praktische dingen regelen om mijn nieuwe leven in Spanje op te starten. Nee. Het voelde drie weken geleden niet als TERUGgaan maar eerder als DOORgaan. Van avontuur A naar avontuur B. Van voorgerecht naar hoofdgerecht.

Tijd om even stil te staan bij avontuur A. Want wat heb ik veel geleerd in de afgelopen tien maanden over mezelf en over de wereld om me heen! Mijn rugzak is rijkelijk gevuld met een bijna onuitputtelijke bron van lessen, wijsheden, ervaringen, ontmoetingen, hoogte- en dieptepunten. Mijn bagage deel ik graag met jullie! Ga er eens lekker voor zitten want het is al met al een neverending story geworden...

Hoogte- en dieptepunten
Laten we lekker traditioneel beginnen met de top 10 van hoogtepunten:
1. Salar de Uyuni in Bolivia
2. Ciudad Perdida in Colombia
3. Granada en León in Nicaragua
4. Torres del Paine in Chile
5. Volcán Villarica in Chile
6. Navimag-cruise in Chile
7. San Pedro de Atacama in Chile
8. De hoofdsteden Santiago de Chile, Bogotá en Buenos Aires
9. Los Glaciares (inclusief gletsjer Perito Moreno) in Argentinië
10. Killka-museum in Argentinië

Andere plekken – die door gidsen, medereizigers en/of promotoren unaniem de hemel in worden geprezen – vallen bij aankomst meteen door de mand op basis van een intuïtief gevoel voor sfeer of liever gezegd, het gebrek daaraan... Dan luisterde ik naar de stem van mijn intuïtie, nam het heft in eigen handen, pakte mijn biezen zo snel als ik kon op zoek naar een plek met betere vibes.

Neem nou de eilandengroep Bocas del Toro in Panama waar het onophoudend regent en tóch een watertekort heerst. Monteverde en La Fortuna in Costa Rica of Baños in Ecuador - volledig overontwikkeld voor gringotoerisme - waar in iedere boom een kabelbaan hangt, in iedere rivier geraft, van iedere brug gebungyjumpt en in iedere waterval geabseild kan worden. Santa Cruz in Bolivia waar ik bijna wegwaai en –stoom tijdens mijn Cervantes-examen. ALLE overbevolkte, stinkende en ronduit lelijke hoofdsteden van Latijns-Amerika (uiteraard met uitzondering van die op nummer acht in de top tien!). Last but not least, Ushuaia in Argentinië, dat écht alleen de zuidelijkste stad ter wereld is (en zelfs dát is niet waar want Puerto Williams in Chili ligt nóg zuidelijker!).

Ontdek jezelf
Goh, ik ben eigenlijk méér een “einzelgänger” dan ik had gedacht! Ik ben stiekem best goed in alleen, met mezelf en in balans zijn. Van het begin tot het eind was mijn motto “beter geen gezelschap dan slecht gezelschap” en dat geeft een krachtig machtig gevoel, kan ik je vertellen! Soms – na een tijdje samen optrekken met latinos of medereizigers – had ik zelfs enorme behoefte aan tijd voor mezelf, aan privacy.

Dat wil natuurlijk NIET zeggen dat ik geen medereizigers ben tegenkomen die de moeite van het gesprek-verder-dan-de-Lonely-Planet-chitchat waard waren...

Zo zijn daar... Jeroen uit Nederland en Loraine uit Zwitserland tijdens de eerste twee weken Spaans in Turrialba (Costa Rica). Eva uit Duitsland tijdens de pauze van de Spaanse les in Bocas del Toro (Panama), in Boquete (Panama) en in Turrialba. Sharka en Martin uit Tsjechië tijdens een week luxe cruisen in hun riante huurauto in Costa Rica. Helen uit Australië van Lazy Legs in Granada (Nicaragua) tot en met duiken op de Bay Islands (Honduras). Kati uit Zwitserland tijdens een bloedhete zondagmiddag in Cartagena (Colombia). De Sexy Six uit Canada, Engeland, Noorwegen en Denekmarken zwetend en zwoegend door het oerwoud naar de Ciudad Perdida (Colombia). Ana en Ivan uit Spanje tijdens de aardbeving in Pisco, in Lima, in Arequipa en in Puno (Peru). Oscar uit Mexico en Jonas en Yvonne uit Zwitserland tijdens de driedaagse Salar de Uyuni-trip (Bolivia). De “Drie Musketiers” uit Spanje en Vincent en Soizic uit Frankrijk tijden de Valle de la Luna-trip in San Pedro de Atacama (Chile). Lorena uit Chili en Luís uit Portugal fietsend over de zoutvlakte van San Pedro. Mariana uit Nederland tijdens het ontbijt op mijn verjaardag in Santiago de Chile. Enrique uit Spanje tijdens het fietsen langs de wijnbodega´s in Mendoza (Argentinie). André en Mariska uit Nederland tijdens het badderen in de hot springs van Pucón (Chile). Chantal uit Nederland op de Navimag-boot door de fjorden en pieken van Chile. Lotte en Robert uit Nederland van Kerst tot en met Oud en Nieuw in het zuiden van Argentinië.

En natuurlijk niet te vergeten... Robbert in Ecuador, Lou en Jaap in Bolivia en Luís in Peru.

Ontdek de latino way of life
Hartverwarmend om te merken hoe gastvrij en vriendelijk de latino´s zijn...! Zo werd ik bijvoorbeeld bij ieder afscheid na een langer verblijf – of dat nu in San José (Costa Rica), in Cotzal (Guatemala), in El Carmen (Peru) of in Arequipa (Peru) was – met dito kadootjes, kaartjes en zelfs etentjes uitgezwaaid. Ik vond het heerlijk om mij onder te dompelen in het warme bad van de “latino way of life” met familiebanden die tien keer zo belangrijk zijn dan bijvoorbeeld in Europa. Ik merkte hoezeer ik me aangetrokken voel door het leven van de locals. Ik merkte hoezeer ik het waardeer om deel uit te maken van de lokale gemeenschap. Ik merkte hoezeer ik mij vermaak dichtbij of letterlijk te midden van de latino´s.

Zoals Jeanet en Juank die mij weekend na weekend een warm welkom hebben gegeven na mijn landing in San José (Costa Rica). Zoals de familie van Oti in Turrialba (Costa Rica) die mij met engelengeduld mijn eerste Spaanse woorden en zinnen leerde tijdens het dagelijkse diner, tijdens de wekelijkse danssessie in huiskamer of buurtkroeg of tijdens de maandelijkse haarknip- en nagellaksessie. Zoals de familie van Ins en Fernando die mij in hun drukke Huishouden van Jan Steen in Boquete (Panama) opnam alsof ik NIET de 100.000-ste student van hun “escuelita” was. Zoals Marcel en Onno van Hotel Con Corazon in Granada (Nicaragua) die mij spontaan uitnodigden voor een zonovergoten weekend met pulserende ritmes in Caribisch Bluefields. Zoals de familie van Pedro in San Juan Cotzal (Guatemala) die mij drie keer per dag liet proeven van maïsvariaties bereid op het gloeiende houtvuur van hun lemen keuken en die mij twee keer per week liet genieten van een net zo hete Maya-sauna. Zoals Joan en Pilar – de dappere eigenaren van Posada Hispana in Pisco (Peru) – die ons fantastisch opvingen in hun patio in de nacht van de aardbeving en die mij en de helpers van Terre des Hommes weken later in diezelfde patio een overvloedige BBQ serveerden. Zoals Ceci en Teobaldo van ETC Andes in Lima die mij de weg wezen naar het vrijwilligerswerk in de Parroquia del Carmen (Peru). Zoals Dennis, Mayaya, Sam, Brenda, Jimena, Rodrigo en Julia die mij tijdens mijn maand in Arequipa als een dochter - zus - tante in hun hart sloten. Zoals Maria – mijn Spaanse lerares in Bocas del Toro (Panama) – met wie ik samen het nieuwe jaar inluidde in Bariloche (Argentinie). Zoals Pablo en Mónica die mij een onvergetelijke afscheid van Latijns-Amerika bezorgden tijdens mijn laatste dagen voor vertrek in Buenos Aires (Argentinie) door een middag in een dansgarage in Banfield, een avond in de zinderende hitte van San Telmo en La Boca, een dag in de verfrissende delta Tigre en een nacht scheurend door álle wijken van de stad voor een night tour!

Reiziger of setteler?!
Tsja, welke van de twee?! Mijn bijna allergische reactie bij het horen van “Lonely Planet-chitchat” (Where are you from? Where are you going? How long are you travelling?) spreekt boekdelen... Het reizen-om-het-reizen an sich komt mij voor als een hol en leeg en oppervlakkig bestaan. Ik ben daar niet voor in de wieg gelegd, geloof ik. Na me iedere keer een paar weken van A naar B verplaatsen, bus in, bus uit, tas in- en uitpakken, ben ik “reismoe” en heb ik behoefte aan een “time out”.

Zoals op de Bay Ilsands in Honduras. In Antigua en bij Lago Atitlan in Guatemala. Op het strand van Canoa in Ecuador of van Máncora in Noord-Peru. In de Ardennenachtige heuvels van Samaipata in Bolivia.

Zo vond ik mijn eigen reis- en settleritme uit. Wat voor mij werkt is niet meer dan één reisdag achter elkaar, ten minste drie dagen achter elkaar en in de iets luxere of comfortabele hotels verblijven. Nee, de tijd van low budget backpacken heb ik gehad en ik ga dus NIET in een dorm slapen (die houding – die door sommigen soms als arrogant, decadent of elitair werd ervaren - heeft in Pisco trouwens mijn leven gered!). En áls ik me dan een wat langere tijd op één plek settelde, kon ik écht intens genieten van mijn tas werkelijk tot op de bodem toe uitpakken, mijn kamer inrichten en ALLES zijn plek geven (na de aardbeving in Peru overigens tot grote ergernis van Luís die altijd “ready to run” was)

Vrijwillig de handen uit de mouwen
Ondanks dat ik óók ontdekt heb dat ik ontzettend goed ben in nix doen (en ondanks dat ik nog steeds af en toe een “goede” reden nodig heb om geoorloofd nix te doen, zoals hele dagen regen in León (Nicaragua) of een signaal van mijn lichaam, zoals een peesontsteking na overdreven gewandel in Patagonië (Chile en Argentinie), voelde ik ook bij tijd en wijle de sterke behoefte om me nuttig te maken.

Dus ging ik in totaal drie van de tien maanden vrijwillig aan de slag. In het educatief toerisme als administradora van de “escuelita” Spanish by the River in Turrialba (Costa Rica). In het ambachtelijk toerisme in Cotzal (Guatemala), samen met Cristina en Eva de dertig weversvrouwen van Pedro uit de IXIL-driehoek een handje helpend bij hun eerste stappen op het toeristische pad. In het regionaal toerisme, de “lessen” uit Nederland presenterend voor een groot publiek en samen met Roxana en de rest van de club van CID-AQP werkend aan een toeristische strategie voor de regio Arequipa (Peru). In de puinhopen van El Carmen (Peru) samen met de paters Lorenzo en Esteban, de assistenten Norma en Cynthia én een hele stoet hulptroepen de slachtoffers van de aardbeving helpen (tsja, sommige tour operators vinden dat helaas óók toerisme...)

Ontdek mijn Destino
Door dit vrijwilligerswerk vraag ik me inmiddels ten zeerste af of ik de juiste persoon ben om permanent in een ontwikkelingsland of de –sector te leven, te wonen en te werken... Ten eerste – en dat is stiekem best confronterend – ben ik misschien teveel gewend aan de westers-comfortabele manier van leven. Dat ontdekte ik na twee weken in primitieve omstandigheden in de bergen van Guatemala. Ten tweede vergt dat een karaktereigenschap waarover ik niet in ruime mate beschik (sterker nog, ik stond achteraan in de rij toen ze dat uitdeelden!): grenzeloos GEDULD. Dat ontdekte ik bijna overal in Latijns-Amerika waar “wachten” soms volkssport nummer één lijkt te zijn... Desondanks ben ik nu nog steeds onwesters relaxed. Ik ben óók gewend aan de Latino-manier van leven (met een gebrek aan afspraak is afspraak) waar ik me níet over opwind, omdat ik gewoon mijn eigen plan trek. Misschien ben ik te efficiënt? Misschien wil ik het teveel op MIJN manier? Ten derde zou ik mijn geloof in het goede van de mens verliezen. Gefrustreerd, ontmoedigd en cynisch worden door het in beton gegoten systeem van bureaucratie en corruptie. Ontwikkeling komt niet dankzij de overheid maar ondanks de overheid tot stand. Ontwikkeling met een soms conformistische en passieve bevolking vergt een lange adem... Nee, ik ben niet de juiste persoon op de juiste plaats voor de verandering van het Grote Geheel, vrees ik. Tegelijkertijd werd het mij ook kristalhelder duidelijk dat ik wél mijn steentje wil bijdragen, verschil wil maken, maar dan op MIJN manier. Projectmatig. Bottom-up. Kleinschalig. Dichtbij de mensen. Met positieve energie. Met kracht. Met ambitie!

Missie geslaagd!
Op een gegeven moment – volgens mij vlak na de aardbeving en het vertrek van Luís in Peru – viel het kwartje: “Tis genoeg geweest! Ik ga eerder dan het volle jaar terug omdat ik al mijn doelen heb bereikt”. Ja, ik spreek inmiddels vloeiend Spaans (zelfs zó dat men mij op het einde vroeg: “Uit welk deel van Spanje kom je eigenlijk?”) mede dankzij een strenge en consequente Luís (“Nee, het is entonces – met slissende c mét consumptie - en niet entonses”). Mijn eerste boek in het Spaans was El Principito (De Kleine Prins) en inmiddels lees ik Isabel Allende. Ja, ik heb genoeg “bewijs” verzameld dat ik prima overleef in mijn eentje of sterker nog, dat héérlijk vind. Ja, ik heb me op verschillende plekken vrijwillig nuttig gemaakt op “mijn” terrein (én ben teruggegaan naar Arequipa). Ja, ik heb Latijns-Amerika bereisd van de IXIL-driehoek in Guatemala tot de uiterste punt van Vuurland in Argentinië.

Bevoorrecht
Ik voel me bevoorrecht geboren te zijn in Europa met – in tegenstelling tot het merendeel van Latijns-Amerika - volop KANSEN onder andere door zijn democratie, zijn sociaal vangnet en zijn opleidingssysteem. Ik voel me bevoorrecht omdat ik de kans had om tien lange maanden te doen wat ik heb gedaan. Ik voel me bevoorrecht om mijn nieuwe leven in Madrid te beginnen samen met de man uit Pamplona die mijn hart heeft gestolen en die ieder moment van mijn reis dichtbij me is geweest, met me meegereisd en meegeleefd heeft - simpelweg onderdeel was van mijn dagelijkse ritueel (leve Skype!). De start van mijn volgende Destino (wordt vervolgd...).

Ondanks dat ik dus wat langer wegblijf uit Nederland dan gepland, weet dat de deuren in Madrid altijd wijd openstaan voor iedereen die langs wil komen voor een dag, voor een lang weekend, voor een week...!

Tot snel in Spanje!

Un abrazo fuerte!

Arma

Calle de Carlos Arniches 11 (3º nº0))
28005 Madrid
España

Vast telefoonnummer : +34 9 120 490 40
Mobiel telefoonnummer : +34 6 505 757 56